Ζίου ζίτσου: Ο δάσκαλος από το Αιτωλικό Σταύρος Βέλλιος μιλάει στο olatagoal.gr

Writen by Unknown 9:30 μ.μ. - 0 Comments

Μεγάλη συνέντευξη στο olatagoal.gr και τον Παντελή Χατζηστυλιανό παραχώρησε ο Σταύρος Βέλλιος. Ο δάσκαλος του Α.Ο. KARATE ΑΙΤΩΛΙΚΟΥ μίλησε για την πορεία του στο χώρο όλα αυτά τα χρόνια και για τις τελευταίες επιτυχίες των μαθητών του το τελευταίο διάστημα σε Πανελλήνιους και Πανευρωπαϊκούς αγώνες στο ζίου ζίτσου. Ο κύριος Βέλλιος αναφέρθηκε στην επιλογή του Αιτωλικού, στην προβολή του αθλήματος και στη συνεργασία με δασκάλους και σύλλογο της Αθήνας. Τόνισε πως πλέον εξετάζει το ενδεχόμενο μιας σχολής σε μεγαλύτερη πόλη του Νομού, πέρα από το Αιτωλικό και το Νεοχώρι όπου έχει ήδη σχολές, μίλησε για στιγμές από τους αγώνες και για τη σημασία που έχει για ένα παιδί να συνδυάσει το σχολείο με τον αθλητισμό. Φυσικά δεν παρέλειψε να πει για τα προβλήματα που υπάρχουν αλλά και για σχολές που λειτουργούν σωστά και με αγάπη για τις πολεμικές τέχνες στο Νομό μας.

 

Αναλυτικά η συνέντευξη του Σταύρου Βέλλιου:

Πέραν της καταγωγής σας ποιοι ήταν οι λόγοι που σας οδήγησαν να ανοίξετε τη σχολή στο Αιτωλικό και όχι σε μια πιο μεγάλη πόλη;

Πρώτα απ’ όλα είμαι από εδώ. Δεύτερον αγαπάω πολύ τον τόπο μου. Ότι και να γίνει η βάση μου θα είναι πάντα εδώ και θέλω να μείνω εδώ. Περάσανε κάποια χρόνια διά πυρός και σιδήρου. Υπάρχουν αρκετές δυσκολίες. Κατά καιρούς πολύ καλές ομάδες αθλητών μόλις έφτασαν 16 ή 17 χρονών σταματούσαν και έπρεπε να ξεκινήσουμε πάλι από την αρχή. Για να βρούμε συνειδητοποιημένους αθλητές, όπως έχουμε αυτή την περίοδο και να έχουμε μια βάση, πέρασαν 16 χρόνια. Τώρα πια νομίζω ότι υπάρχει η δυνατότητα να σταθούμε και σε μια μεγαλύτερη πόλη.

Υπήρχε δηλαδή ένα πρόβλημα σε αυτές τις ηλικίες με παιδιά που επέλεγαν μόνο τα μαθήματα αφήνοντας για ένα διάστημα τον αθλητισμό και στη συνέχεια έφευγαν από την πόλη για να σπουδάσουν;

Πολύ καλές ομάδες, καλοί αθλητές διαλέγανε αποκλειστικά το δρόμο του σχολείου και των σπουδών και δεν επέλεγαν τον αθλητισμό. Φυσικά είναι σεβαστό αυτό. Τώρα έχω παιδιά που επέλεξαν αυτό το δρόμο.

Αυτή τη στιγμή υπάρχει συνεργασία με σύλλογο στην Αθήνα. Είχατε στο μυαλό σας σα σκέψη ότι μπορεί αθλητές σας που θα φύγουν για να σπουδάσουν στην Αθήνα να συνεχίσουν εκεί;

Βασικά αυτό το σύλλογο όσο τον επιλέξαμε τόσο μας επέλεξε. Είναι στους πρώτους δύο - τρεις συλλόγους στην Ελλάδα και συνήθως δέχεται πολλές κρούσεις για συνεργασία. Όταν εμείς πήγαμε να παίξουμε κάποιους αγώνες με το σύλλογο αυτό, υπήρξαν άνθρωποι που έλεγαν γιατί να συνεργαστεί με ένα σύλλογο μιας μικρής πόλης και όχι με κάποιον άλλο της Αθήνας. Δικαιωθήκαμε μετά από 6 με 7 μήνες που μια ομάδα 11 ατόμων πήρε 7 -8 μετάλλια στο Πανελλήνιο και προκρίσεις. Και σίγουρα πολλά παιδιά μπορούν να πάνε στην Αθήνα και να έχουν ένα σύλλογο πολύ δυνατό για να προπονηθούν. Εγώ το σκέφτηκα και αυτό, αλλά βασικά ταιριάζαμε και στον τρόπο που σκεφτόμαστε. Είχαμε τα ίδια πιστεύω στον αθλητισμό. 

Η συνεργασία πότε ξεκίνησε;

Το Μάιο. Βέβαια εγώ με το Γιάννη το Μπάλλα γνωρίζομαι 4 χρόνια. Έκανα τις προπονήσεις μου, τα σεμινάριά μου, τα summer camp που διοργανώνει ο σύλλογός του. Σαν αθλητές έγινε όμως τον προηγούμενο χρόνο.

Είπατε νωρίτερα πως μπορούσε να συνεργαστεί με κάποιον άλλο σύλλογο της Αθήνας, όμως σίγουρα κάτι είδαν σε εσάς. Τι πιστεύετε ότι ήταν αυτό και έγινε η επιλογή της σχολής σας;

Σίγουρα κάτι είδαν και μας επέλεξαν. Και είναι πράγματα που έψαξα και είδα ποια είναι. Πρώτα απ’ όλα εντυπωσιάστηκαν από την πρόοδο που είχαν τα παιδιά από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο. Παίξανε και κερδίσανε. Ήξερα πώς να δουλέψω βέβαια και εγώ. Ήμουν προπονητής και στο καράτε και στο kick boxing. Η αγάπη μου για το τζούντο, που έχει μέσα στοιχεία του το ζίου ζίτσου, με οδήγησε στο να το κάνω. Η γρήγορη πρόοδος των παιδιών που κάθε φορά έδειχναν να ανεβαίνουν επίπεδο ήταν σημαντική. Και μέτρησε πολύ και το ήθος των παιδιών. Επίσης κάτι σημαντικό είναι ότι δεν έχουμε σε αγώνες διαμαρτυρίες από γονείς και δε φωνάζουν από τις κερκίδες. Είναι στο υποστηρικτικό κομμάτι θα έλεγα.

Το Αιτωλικό και το Νεοχώρι όπου έχετε σχολές είναι κλειστές κοινωνίες και ο κόσμος γνωρίζεται καλά. Είναι σημαντικό στο να μιλήσετε στον κόσμο για το άθλημα και να μην έχουν μια θολή εικόνα για το τι είναι;

Λένε ότι το πιο δύσκολο πράγμα είναι να είσαι προφήτης στον τόπο σου. Εμένα με ξέρουν όλοι που από μικρός έπαιρνα το σακίδιο μου και πήγαινα στο Μεσολόγγι και μετά στο Αγρίνιο. Για πολλά χρόνια στον Καπλάνη, στο Στύλιο, παλιότερα στον Άγριο Ζευ. Γενικά με θυμούνται όλοι με μια τσάντα να πηγαίνω και να κάνω πολεμικές τέχνες. Όταν άνοιξα εδώ είχα πολύ μεγάλο θέμα να πείσω. Μερικοί είχαν ασθενή μνήμη και είχαν ξεχάσει ότι εγώ ασχολούμαι από 12 – 13 χρονών. Πιστεύω ότι η συνέπεια της δουλειάς, τα αποτελέσματα που ήρθαν από την αρχή και η συνέχεια που υπήρξε έπεισαν πολύ κόσμο ότι είμαι επαγγελματίας σε αυτό που κάνω. Δε θέλω να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά δεν άφησα ποτέ τη δουλειά αυτή να μπερδευτεί με οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα είχα. Δεν ήταν απλά δουλειά, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Όταν πείθεις τον κόσμο που σε γνωρίζει από μικρό για αυτό που κάνεις, νομίζω ότι μετά μπορείς να πείσεις τους πάντες. Εγώ θεωρώ ότι η μεγαλύτερή μου επιτυχία δεν είναι τα μετάλλια, αλλά το ότι έχω πείσει τους συντοπίτες μου ότι αυτό που κάνω είναι σοβαρό. Ήταν πολύ δύσκολο το κομμάτι αυτό.

Θεωρείτε ότι με το πέρασμα των χρόνων έχει αλλάξει η άποψη του κόσμου για τις πολεμικές τέχνες και έχει συμβάλλει σε αυτό και η μεγαλύτερη πληροφόρηση που υπάρχει για αυτές;

Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι πλέον υπάρχουν οι σχολές προπονητών από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Δε μπορεί ο καθένας να ανοίξει σχολή. Πιστεύω όμως ότι ο κόσμος που ασχολείται πια με τις πολεμικές τέχνες, έχει μια μεγαλύτερη και βαθύτερη ανάγκη απ’ ότι παλιότερα. Πιο παλιά ερχόταν οι «καυγατζήδες». Τώρα έρχονται παιδιά που είναι πολύ καλά σε όλα. Είναι καλά παιδιά, είναι καλά στο σχολείο, είναι σωστά στην κοινωνία και έρχονται σα συμπλήρωμα να μάθουν μια πολεμική τέχνη, η οποία δεν είναι ανάγκη να σου χρειαστεί κιόλας. Μακάρι ποτέ να μη χρειαστεί. Αλλά είναι καλό να υπάρχει, γιατί δίνει μια μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ένα καλύτερο τρόπο και οπτική να δουν τα πράγματα. Αυτό είναι η πολεμική τέχνη. Να μπορώ να μην πάω από το στενό σοκάκι που είναι πιο κοντά στο σπίτι μου και είναι σκοτεινό, αλλά από το δρόμο που είναι φωτεινός και είναι πιο μακριά. Αυτός είναι ο τρόπος που σκέφτεται ένας αθλητής των πολεμικών τεχνών, να αποφεύγει.

Να δούμε λίγο τις επιτυχίες που είχαν το τελευταίο διάστημα οι αθλητές σας;

Ξεκινήσαμε με το Acropolis Cup με δύο ομάδες που τα πήγαν εξαιρετικά. Στις κατηγορίες τους μπήκαν αρκετά παιδιά στη δυάδα. Παιδιά που έκαναν μόνο 3 – 4 μήνες προπόνηση και πήραν το βάπτισμα μεγαλύτερα παιδιά, για να παίξουν στη συνέχεια σε μεγαλύτερες διοργανώσεις. Μετά από ένα μήνα ήρθε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Εκεί από την πρώτη μέρα, η πρώτη ομάδα έδειξε ότι δεν πάμε για εκδρομή. Εγώ βέβαια για ψυχολογικούς λόγους τους έλεγα ότι εκεί πάμε για την εμπειρία. Τα παιδιά όμως έδειξαν τον καλύτερο εαυτό τους. Πήραμε 5 χρυσά, 1 αργυρό και 1 χάλκινο σαν ομάδα τα δύο Σαββατοκύριακα. Αυτό μας έδωσε αυτόματα προκρίσεις και στο Πανευρωπαϊκό και συμμετοχή στην Εθνική Ομάδα. Τα παιδιά προπονηθήκανε στον Άγιο Κοσμά στις εγκαταστάσεις της Εθνικής, πήραν τα εθνόσημα, τις φόρμες τους και τα δύο ήδη παίξανε σε Παγκόσμια, κάτω των 21 και πάνω των 18 και είχαμε ένα αργυρό μετάλλιο και μία 5^η θέση. Τώρα κοιτάζουμε τη συνέχεια.

Ποια είναι η συνέχεια;

Με τον ενθουσιασμό που διακατέχει πια τα παιδιά, που είδανε ότι δεν είναι άπιαστο όνειρο μια θέση σε Παγκόσμιο ή Πανευρωπαϊκό βάθρο, καθώς πέρα από αυτά που αγωνίστηκαν, υπήρχαν και παιδιά στην κερκίδα, πιστεύω ότι η συνέχεια θα είναι πολύ καλή. Φανταστείτε ότι όταν ήρθε το πρώτο χρυσό στο kumite γυναικών κλαίγαμε όλοι στην κερκίδα. Μέχρι τότε είχαμε μάθει απ’ έξω τον Εθνικό ύμνο της Ρωσίας και της Γερμανίας και ξαφνικά ακούσαμε το δικό μας. Πιστεύω ότι τα παιδιά αυτά έχουν μπει στη διαδικασία να συνδυάσουνε με το σχολείο το άθλημα και να δουλεύουνε πολύ στην προπόνηση και θα μπορέσουν να φτάσουν πολύ ψηλά. Δεν έχουμε πολλές διακρίσεις και είναι σημαντικό να ακουστεί ο τόπος μας. Έχουμε τον Παναιτωλικό στη Super League, που τον βλέπουμε και τον χαιρόμαστε, όμως σε επίπεδο άλλων σωματείων δεν έχουμε πολλές διακρίσεις.

Φοβάστε ότι πλέον τα παιδιά μπορεί να έχουν άγχος στους επόμενους αγώνες και πως μπορείτε να το αντιμετωπίσετε αυτό;

Πάλι έτσι θα κατέβουν τα παιδιά χωρίς άγχος. Γιατί ξέρουν ότι παρότι δουλεύουν με ρυθμούς πρωταθλητισμού, δεν κάνουν πρωταθλητισμό με την πλήρη έννοια του όρου. Τα παιδιά χαίρονται και χαιρόμαστε όλοι με τη χαρά του άλλου. Όταν ήρθαμε εδώ έγινε αποφόρτιση. Τους είπα: «η τύχη του πρωτάρη παιδιά, δε μας ξέρανε, δε μας υπολογίζανε». Την επόμενη φορά πάλι έτσι θα πάμε. Θα κάνουμε τις βόλτες μας, τις προπονήσεις μας και θα δούμε τα αποτελέσματα.

Ποιο είναι το κέρδος για ένα δάσκαλο σε όλη αυτή την πορεία, αφήνοντας έξω ένα πιθανό οικονομικό όφελος;

Ούτε εγώ θα έβαζα το οικονομικό μέσα, γιατί με ταξίδια και με όλα τα έξοδα δεν υπάρχει περιθώριο. Πριν το Παγκόσμιο ήμασταν σε μια προπόνηση με το Μαργαριτόπουλο και το Μπάλλα. Και με ρώτησε ο Μπάλλας πως θα νιώσω αν ακούσω το όνομα μιας αθλήτριάς μου σε βάθρο. Εγώ βούρκωσα εκείνη την ώρα. Και όταν το άκουσα από την κερκίδα αυτό ένιωσα. Άκουσα τα ονόματα δικών μου παιδιών που τα έχω μεγαλώσει, να τα φωνάζουν από τα μεγάφωνα. Μεγαλύτερο κέρδος από αυτό δεν υπάρχει. Έχουμε πολλές απογοητεύσεις στο χώρο μας, αλλά οι στιγμές που έζησα στον τελικό που έπαιξε αθλήτριά μας ήταν φανταστικές.

Ποια θεωρείτε ότι είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζετε;

Ακόμα στην επαρχία δεν έχει γίνει «must» τα παιδιά να ασχολούνται με ένα άθλημα όπου τα πράγματα να είναι οργανωμένα. Σε οποιοδήποτε άθλημα επιλέγουν. Στην Αθήνα οι γονείς όπως διαλέγουν το φροντιστήριο των Αγγλικών, έτσι επιλέγουν και το άθλημα που θα κάνει το παιδί τους. Και το κάνουν μέχρι τέλους, γιατί ξέρουν την ανάγκη που έχει ένα παιδί για άθληση για την ισορροπία. Εδώ καμιά φορά μπερδευόμαστε και βάζουμε προτεραιότητες σε πράγματα που είναι μικρότερης σημασίας. Εμείς δε μπορούμε να φωνάξουμε, αλλά πρέπει να αποδείξουμε ότι αυτό που κάνουμε είναι σοβαρό και δεν είναι για ένα χρόνο. Έχουν φύγει ταλεντάρες, που θα μπορούσαν να έχουν σημαντικές επιτυχίες, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα γιατί έβγαινε ένα ακόμα φροντιστήριο, ή άλλαζε ώρα ένα φροντιστήριο. Εδώ υπάρχουν αρκετές ώρες μαθήματος, αλλά δε μπορεί να περάσει ένα παιδί που είναι σε τμήμα αρχαρίων σε ένα άλλο τμήμα προχωρημένων. Δυστυχώς ο αθλητισμός στην επαρχία θεωρείται είδος δεύτερης ανάγκης. Τονίζω ότι χρειάζεται ισορροπία και ότι πρέπει το σώμα και το πνεύμα να είναι σε αρμονία. Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις που παιδιά σταματάνε το καλοκαίρι. Εγώ αυτή τη στιγμή έχω παιδιά που συνεχίζουν όλο το καλοκαίρι.

Τα έξοδα των παιδιών που συμμετείχαν ή συμμετέχουν στο Παγκόσμιο πως καλύπτονται;

Δεν υπάρχει καμία βοήθεια τα τελευταία χρόνια, και είναι γνωστό αυτό, ούτε από την Πολιτεία ούτε από την Ομοσπονδία. Τα παιδιά πληρώνουν ακόμα και τη φόρμα της Εθνικής που φοράνε. Και φυσικά δε μιλάμε για εισιτήρια, έξοδα ταξιδιών και ξενοδοχεία που πληρώνονται από τα παιδιά. Και τα ξενοδοχεία επιλέγονται από την Ομοσπονδία και συνήθως είναι καλά και ακριβά ξενοδοχεία. Και έτσι πρέπει να είναι. Είναι ένα πακέτο ακριβό, το οποίο επιβαρύνονται τα παιδιά. 

Στους τελευταίους αγώνες υπήρχε μεγαλύτερη κάλυψη. Είναι σημαντικό αυτό για το άθλημα;

Υπήρχε και τηλεοπτική κάλυψη από τον ΑΝΤ1 και τη ΝΕΡΙΤ σε όλους τους αγώνες. Αυτό μας χαροποίησε ιδιαίτερα και συμβαίνει για πρώτη φορά. Φαίνεται ότι υπάρχει αναγνώριση και αυτό είναι σίγουρα αρκετά σημαντικό.

Η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη για το άθλημα;

Από τα μέσα καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μεγαλύτερη δημοσιότητα. Μας πλησιάσανε μετά τους αγώνες οι άνθρωποι της πόλης και μας ρωτούσαν αν όντως πήραμε μετάλλια. Υπήρχαν αυτοί που γνωρίζανε ακριβώς τι κάναμε, αλλά πλέον σιγά – σιγά αλλάζει το κλίμα. Παίρνουμε συγχαρητήρια από ανθρώπους που δε μας γνώριζαν, ως προς το τι κάναμε και αυτό είναι θετικό και φαίνεται ότι υπάρχει αναγνώριση. Δεν ακούγεται πολύ ο Νομός μας για το αθλητικό κομμάτι και κάποιες φορές ακούγονται αρνητικά πράγματα. Με χαροποιεί το γεγονός και είναι ευχάριστο επίσης ότι έρχονται παιδιά. Και από αυτό θα μπορέσω κι εγώ να πάρω τη δύναμη για να κάνω μια κίνηση παραπάνω. Να απευθυνθώ και σε μεγαλύτερο κοινό. Γιατί καλώς ή κακώς εδώ τα πράγματα είναι περιορισμένα και υπάρχει μια δυσκολία. Εμείς θέλουμε να πηγαίνουμε στα Πρωταθλήματά μας, τα παιδιά να αποκτούν εμπειρίες και να ακουγόμαστε προς τα έξω. Έχω μαθητές που είναι παντρεμένοι και θεωρούν καλύτερες στιγμές αυτές που πηγαίναμε εκδρομές για αγώνες. Αυτό με ενδιαφέρει.

Υπάρχει στο μυαλό σας να ανοίξετε μία ακόμα σχολή σε μεγαλύτερη πόλη μέσα στο Νομό;

Ναι το σκέφτομαι αυτό. Αλλά ότι γίνει πρέπει να γίνει σωστά. Αυτό είναι πλάνο διετίας. Και εδώ πρέπει να γίνει ένα κέντρο, να αλλάξει η Σχολή. Και το επόμενο βήμα είναι να γίνει μία ανάλογη προσπάθεια, με τη βοήθεια των ανθρώπων του χώρου με τους οποίους συνεργαζόμαστε, σε μεγάλη πόλη.

Λόγω των περιορισμένων γνώσεών μου πάνω στο άθλημα σίγουρα κάτι έχω παραλείψει. Ποια είναι τα πράγματα αυτά που θέλετε να προσθέσετε;

Νομίζω ότι ήσουν αρκετά ενημερωμένος και ήταν εύστοχες οι ερωτήσεις. Μπορεί κι εγώ σε κάποιες απαντήσεις να είπα και παραπάνω πράγματα που ήθελα να ακουστούν. Αυτό που θέλω να μείνει είναι ότι οι πολεμικές τέχνες δεν είναι για να γίνει ένα παιδί ο «μάγκας» του σχολείου ή να δέρνει. Αυτό δεν υπάρχει σε εμάς. Ποτέ ένα παιδί που ασχολείται με παραδοσιακές πολεμικές τέχνες δε θα γίνει ο μπαμπούλας του σχολείου. Είναι μια διαδικασία ετών με πειθαρχία και δε θα υπάρχει αυτό το αποτέλεσμα. Πάντα θα είναι το παιδί που θα μπορεί να υποστηρίξει τον αδύναμο, αλλά όχι ο μπαμπούλας. Ο αθλητισμός σε όλα τα αθλήματα έχει τις αρχές του. Υπάρχουν σχολές και στο Αγρίνιο και στο Μεσολόγγι που δουλεύουν σωστά, με αγάπη σε αυτό που κάνουν και έχουν ανάλογες ή και μεγαλύτερες επιτυχίες.  Ας πούμε ο Κακαρέλης έχει μεγαλύτερη επιτυχία σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο και δε σου κρύβω ότι ήταν μπούσουλας για μένα. Αυτόν είχα σα στόχο να πιάσω. Υπάρχουν και δράσεις που κάνουμε σα Σύλλογος σε συνεργασία με φιλανθρωπικούς οργανισμούς και θέλουμε να προσπαθήσουμε περισσότερο και στο κομμάτι αυτό, γιατί πάντα ο αθλητισμός έχει και άλλες πλευρές. 

• Facebook
• Tweeter
• Google+
• Pinterest